Ayah

Siedzisz w karczmie. Jest pusto, goście porozchodzili się już do siebie. Tylko po drugiej stronie izby siedzi jakiś stary barharyjski żeglarz sącząc złocisty trunek.

Jesteś zmęczona, lecz też usatysfakcjonowana z wykonanego zadania. Nie dręczą cie wyrzuty sumienia... "I tak za długo żył" - myślisz. Poza tym czujesz błogi ciężar w sakiewce. To co lubisz - czyste złoto.

Karczmarz, często pośrednik przy zleceniach, zna cię od wielu lat, tak jak ty jego, toteż widzisz, że po ciężkim dniu pracy odprężył się. Siedzi za ladą i powolutku robi to co ukochał najbardziej - rzeźbi w kawałkach drewna wyrzuconych przez morze. Czasami próbuje sobie dorobić sprzedając te "dzieła", lecz z mizernym skutkiem....

Zaczynasz się przyłapywać na ciągłym zamykaniu oczu i opadaniu bezwładnie na krzesło.

Idę przejść się po mieście i mam nadzieję, że nie zdarzy się nic dziwnego.

Nogi odmawiają ci posłuszeństwa.

Wracam do domu i kładę się spać.

Przechodzień, który usłyszał te słowa zdziwiony zapytał
PRZECHODZIEŃ
E, ty, ty tak zawsze od siebie mówisz?

Nie - odpowiadam i odchodzę.

Mężczyzna popatrzył na ciebie jak na idiotkę.
PRZECHODZIEŃ
Odchodzisz? Tiaaa... a latać też umiesz? Mówię ci złotko, zmień dilera.

Odwal się - teraz naprawdę mijam go i idę dalej.

Idąc tak przez ciemną ulicę uświadamiasz sobie nagle, że nie możesz iść do domu, gdyż go nie posiadasz.

Idę wynająć pokój.

Powolutku wracasz tam, skąd wyszłaś. Stajesz przed gospodą, jednak drzwi są już zamknięte. Wydało ci się to dziwne, gdyż zazwyczaj karczmarz nie zamykał tak wcześnie.

Idę poszukać karczmarza.

Obchodzisz gospodę, jednak nic nie znajdujesz poza beczką z odpadkami.

Wyważam drzwi i przeszukuję gospodę.

Po rozpędzeniu się, wbiegłaś w drzwi, które z hukiem wyleciały z zawiasów. Przed sobą zobaczyłaś zdemolowaną karczmę i gospodarza przywiązanego do krzesła. Nad nim stał ten sam Barhar, który był tu przed twym wyjściem i wymachiwał szablą nad karczmarzem coś krzycząc po swojemu.